Tenniselleboog

Een tenniselleboog (ook wel laterale epicondylitis genoemd) is een veel voorkomende overbelastingsletsel dat pijn veroorzaakt aan de buitenzijde van het ellebooggewricht. 

De groep spieren aan de achterkant van de voorarm (de handrugzijde) worden de voorarmextensoren genoemd. De functie van deze spieren is het strekken van de pols en de vingers. De voorarmextensoren hebben een gezamenlijke aanhechting op de buitenzijde van de elleboog. Ze hechten zich via een pees hier aan op het bot.

Tijdens het samentrekken van de voorarmextensoren komt er spanning op de pees te staan. Wanneer deze pees vaak onder spanning staat, door veel herhalingen of door een grote kracht, kan er schade aan de pees ontstaan. De larale epicondylitis is een aandoening waarbij er schade is met navolgend ontsteking en degeneratie aan de pees die vastzit aan het bot van de buitenzijde van de elleboog. Dit komt meestal door graduele slijtage en scheurtjes geassocieerd met overbelasting. De aandoening kan echter ook ontstaan door een specifiek trauma.

Hoewel deze aandoening op elke leeftijd kan voorkomen, wordt de aandoening veel gezien bij personen tussen de 40 en 50 jaar.

In tegenstelling tot de naam, is tennissen niet noodzakelijk om deze aandoening te ontwikkelen. Feitelijk wordt deze blessure meer gezien bij mensen die niet tennissen, dan mensen die deze sport wel beoefenen. Personen ontwikkelen deze aandoening door activiteiten waarbij er herhaalde pols strekking tegen weerstand wordt gevraagd. Activiteiten die een tenniselleboog mogelijk kunnen uitlokken zijn:

• Tennis
• Squash
• Badminton
• Timmerwerk
• Schilderen
• Houthakken
• Metselen
• Herhaald een schroevendraaier gebruiken
• Brei- en naaiwerk
• Computerwerk

Personen kunnen deze elleboogblessure ook ontwikkelen door andere activiteiten waarbij er herhaalde of zware knijpkracht van de hand nodig is.

Het treedt vaak op na het plots stijgen van activiteiten die belastend zijn voor de voorarmextensoren (bijvoorbeeld een 4 daags tennistoernooi) of door veranderingen in de huidige activiteiten (bijvoorbeeld een nieuwe tennisslag of nieuw racket gebruiken). Soms, kan deze aandoening zich ook plotseling ontwikkelen. Dit komt dan meestal door een krachtige beweging waarbij er veel kracht of veel grijpkracht wordt gevraagd van de arm. Bij tennisspelers doet deze situatie zich vaak voor wanneer men een slechte backhand techniek hanteert. Een blessuregeschiedenis met pols, elleboog, schouder of nekklachten, kunnen een verhoogde kans geven op het ontwikkelen van een tenniselleboog.

De symptomen geassocieerd met een laterale epicondylitis ontwikkelen zich meestal gradueel over verloop van tijd. In het begin zijn de symptomen meestal aanwezig in de vorm van pijn na een zware of ongewoonlijke activiteit. Deze klacht is vaak aanwezig vlak na het ’s morgens wakker worden. Personen met deze aandoening ervaren gewoonlijk pijn gelokaliseerd op de elleboog, 1-2 cm onder het uitstekende bot aan de buitenzijde van de elleboog. Deze pijn neemt toe indien men stevig op deze regio duwt. Soms kan de pijn ook uitstralen naar de voorarm toe.

Bij minder ernstige gevallen, zal een persoon met een tenniselleboog weinig pijn ervaren. Bij ernstige gevallen, kan de pijn je beperken in het dagelijks leven(activiteiten) en je ’s nachts wakker houden. Meestal voelt de pijn tijdens activiteit scherp aan. Soms kan deze elleboogblessure geassocieerd zijn met nek, schouder en bovenrug pijn aan dezelfde zijde van het lichaam. Bij langdurige klachten kan er een afname van spierkracht en grijpkracht geobserveerd worden.

Personen met deze aandoening ervaren vaak een toename in pijn tijdens dagelijkse activiteiten, zoals het optillen van een beker, omdraaien van een deurknop, openen van een pot, een hand schudden, boodschappen tillen of tijdens het sturen van de auto. Ook kan men voornamelijk ’s morgens last hebben van een stijf gevoel in de elleboog.

Meestal is een anamnese(het typische verhaal dat de patiënt verteld over zijn klacht) in combinatie met een klinisch onderzoek van de fysiotherapeut, voldoende om tot de diagnose ‘tenniselleboog’ te komen. Verdere onderzoek zoals een MRI scan of Ultrasound kan in zeldzame gevallen nodig zijn om deze diagnose te bevestigen.

Met gepaste behandeling kan een tenniselleboog binnen een aantal weken herstellen. Bij meer ernstige en chronische gevallen, kan herstel tot wel 6 maanden duren. Vroege fysiotherapeutische interventie  is erg belangrijk voor een snel herstel.

Er zijn verschillende factoren die personen gevoelig maken voor het ontwikkelen van deze aandoening. Deze factoren worden door de fysiotherapeut vastgesteld en gecorrigeerd. Sommige van deze factoren bevatten:

• Te veel of verkeerde training of activiteit
• Slechte sporttechniek of materiaal
• Spierzwakte
• Gewrichtstijfheid(voornamelijk in de pols, elleboog, nek of bovenrug)
• Verkorte spieren
• Inadequate warming-up
• Slechte houding
• Slechte revalidatie van eerdere elleboogblessure(s)
• Blessuregeschiedenis van de nek, schouder, bovenrug of zenuwen die naar de elleboog lopen.

Bij tennissers kan racket grootte, grijpkracht, bespanning van het racket, ondergrond of balgewicht bijkomstig bijdrage aan het ontwikkelen van deze blessure.

Fysiotherapeutische behandeling van personen met deze aandoening is noodzakelijk voor een snel herstelproces, optimale uitkomst en om de kans op het opnieuw optreden van de aandoening te verminderen. De fysiotherapeutische behandeling kan bestaan uit:

• Weke delen massage (soft-tissue)
• Elektrotherapie (bijv. Ultrasound)
• Medical taping of easytaping
• Bracing
• Gewricht mobilisatie
• Ijs of warmte therapie
• Progressieve oefeningen om flexibiliteit en kracht te bevorderen
• Houdingscorrectie
• Behandeling van gerelateerde klachten(voornamelijk nek, schouder of bovenrug aandoeningen)
• Advies
• Training en activiteit aanpassingen
• Sporttechniek correctie
• Anti-inflammatoir advies

Indien de fysiotherapeutische behandeling niet aanslaat kan de fysiotherapeut in overleg, uw huisarts contacteren om zo de verdere richting van de behandeling te bepalen. Dit kan verder onderzoek inhouden, zoals: Röntgenfoto’s, ultrasound of een MRI. Of een ander soort behandeling, zoals: medicatie, corticosteroïden injectie of verwijzing naar een gespecialiseerde arts. In uiterst zeldzame gevallen zal er een operatie plaats vinden.

De fysiotherapeut zal de oefeningen selecteren en deze duidelijk uitleggen. De oefeningen worden meestal 2-3x per dag uitgevoerd en mogen geen toename in de klachten veroorzaken. Mogelijke oefeningen kunnen zijn:

De tenniselleboog stretch

Strek de elleboog naar voren op schouder hoogte met de handrug naar het plafon. Trek met de andere hand de vingers naar beneden, zodat de handpalm naar het lichaam wijst.  Zorg dat u tijdens deze oefening een mild tot middelmatige stretch in de spieren voelt, zonder toename van de pijn. Houd deze stretch 15 seconden aan en herhaal dit 4 keer.

Het knikje

Zit of sta rechtop met de schouders licht naar achteren. Maak een klein knikje met de kin totdat u een mild tot middelmatige stretch in de nek voelt. Tijdens dit knikje, houd u de ogen en neus naar voren gericht. Houd dit 2 seconden aan en herhaal dit 10 keer, zonder dat de klachten toenemen.

De schouderblad squeeze

Zit of sta rechtop. Voer een klein knikje van de kin uit en trek de schouder licht naar achteren. Breng nu de schouderbladen naar elkaar toe, zover als dat pijnvrij gaat. Houd dit 5 seconden aan en herhaal dit 10 keer, zonder dat de klachten toenemen.